Σαν σήμερα στις 31 Οκτωβρίου 1959 είχε ψηφιστεί ο νόμος 4000/1959 «Περί καταστολής αξιοποίνων τινών πράξεων»
Σαν σήμερα στις 31 Οκτωβρίου 1959 είχε ψηφιστεί ο νόμος 4000/1959 «Περί καταστολής αξιοποίνων τινών πράξεων» για να αναχαιτιστεί η «ιδιάζουσα θρασύτητα και προκλητικότητα των νέων έναντι της κοινωνίας» από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1959 και ήταν νόμος του υπουργού Δικαιοσύνης Κωνσταντίνου Καλλία. Ο νόμος αυτός καθόριζε την αντιμετώπιση των νεαρών ταραχοποιών, που ήταν γνωστοί ως «τεντιμπόηδες», οι οποίοι έριχναν γιαούρτια ή φρούτα σε περαστικούς (συνήθως γυναίκες) και επιδίδονταν σε βανδαλισμούς.Με την πρώτη εφαρμογή του νόμου, οι πρώτοι τέσσερις νεαροί που κατηγορήθηκαν οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια για το παράπτωμα του γιαουρτώματος και της εξύβρισης κατά της Αρχής, όπου οι αστυνομικοί τους κούρεψαν με την ψιλή, τους έσκισαν τα ρεβέρ των παντελονιών τους και στη συνέχεια τους περιέφεραν μπροστά στους εμβρόντητους περαστικούς, με χειροπέδες και με κρεμασμένη στο λαιμό πινακίδα, που έγραφε «Είμαι τεντιμπόης και έριξα γιαούρτι σε γυναίκα». Αυτή ήταν η πρώτη εφαρμογή του προβλεπόμενου μέτρου, το οποίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, ακόμα και ηρωοποίηση των τεντιμπόηδων. Στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Νόμος 4000»παρουσιάζεται μια σκηνή κατά την οποία ένας νεαρός μαθητής (ο ηθοποιός Θάνος Παπαδόπουλος) γιαουρτώνει τον καθηγητή του αλλά συλλαμβάνεται από την αστυνομία και κουρεύεται με την ψιλή. Στη συνέχεια, διαπομπεύεται στους δρόμους, με τον παραπάνω τρόπο.
Η νομοθετική πολιτική στο χώρο του ποινικού δικαίου κατά την περίοδο 1951-1967 ήταν στη βασική της κατεύθυνση αντιδρώσα και αυταρχική. Ο ποινικός νομοθέτης περιοριζόταν σε επικαιρικές, αποσπασματικές και ελάχιστα ψύχραιμες αντιδράσεις απέναντι σε ανησυχητικές κοινωνικές εξελίξεις. Οι επεμβάσεις του χαρακτηριζόταν από βιασύνη και έλλειψη σχεδιασμού. Ο αυταρχικός χαρακτήρας των νομοθετικών επεμβάσεων εκδηλωνόταν αφενός μεν στην υπερτροφική θωράκιση της κρατικής εξουσίας απέναντι σε υπαρκτούς ή και απλώς υποθετικούς εχθρούς και το συνακόλουθο υποβιβασμό του ατόμου στην κλίμακα των προστατευτέων εννόμων αγαθών, αφετέρου δε στην κηδεμόνευση του δημοσίου βίου και την επιβολή ομοιόμορφων τρόπων συμπεριφοράς σύμφωνα με τα αυστηρά αυτά πρότυπα.
Το ν.δ. 4000/1959 αποτελούσε χαρακτηριστικό δείγμα του νομοθετικού πνεύματος που περιγράφηκε πιο πάνω.
Την αφορμή για την ψήφιση του έδωσαν, μεμονωμένα κρούσματα προκλητικής συμπεριφοράς εξεγερμένων νέων της εποχής. Λίγοι Έλληνες teddy boys ήσαν αρκετοί για τη θέσπιση ενός νομοθετήματος που έμελλε να επιβιώσει επί δύο και πλέον δεκαετίες των αρχικών εχθρών του, για να προλάβει και τους επιγόνους τους.
Το κύριο νομοτεχνικό γνώρισμα του ν.δ. 4000/1959 εντοπιζόταν στο συνδυασμό της προσήλωσης σε έναν εγκληματικό τύπο (τον teddy boy) με την κραυγαλέα αοριστία στην περιγραφή των ιδιοτήτων του τελευταίου. Η ρήτρα ”ιδιάζουσα θρασύτης και προκλητικότης έναντι της κοινωνίας” της οποίας σύμπτωμα έπρεπε να είναι η διάπραξη του συγκεκριμένου εγκλήματος (σωματικής βλάβης, εξύβρισης, φθοράς και κλοπής χρήσεως) δεν εισήγαγε απλώς δίκαιο του δράστη κάμπτοντας την αρχή της δόμησης του ποινικού δικαίου στην εγκληματική πράξη. Εισήγαγε ποινικό δίκαιο κακής ποιότητας, εγκληματοπολιτικά μετέωρο και δικαιοκρατικά (lex certa) απαράδεκτο.
Ο νόμος αυτός ιδιαίτερης εκτίμησης έχριζε επί χούντας καθώς προ και μετά της Χούντας έγιναν ουκ ολίγες εφαρμογές του.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Νόμος 4000 καταργήθηκε το 1983 με το ν.δ. 1366/1983. Η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε ήταν το 1981. Σήμερα ισχύει ο ν. 1419/1984 (που αντικατέστησε το ν. 4000/59) που θεσπίζει μορφές απρόκλητης εγκληματικότητας (όπως απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, απρόκλητη σωματική βλάβη και απρόκλητη έργω εξύβριση). Αυτή η ως άνω αναδρομή στο ν.δ. 4000/1959 θα ήταν περιττή αν οι νέες αυτές διατάξεις (ν. 1419/1984) δεν εμφάνιζαν σοβαρές ομοιότητες με το νόμο περί τεντυμπουσμού.
Πρόσφατα σχόλια